Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/16

 — Ja byłem uwolniony przez przeora od pacierzy.
 Chicot wzniósł ramiona i wyraz „próżniaki“ skonał na jego ustach.
 — Tak, próżniaki — odparł Gorenflot — ale dlaczego!
 — Człowiek jest stworzony do pracy — rzekł treściwie gaskończyk.
 — A mnich do spoczynku — zakończył braciszek, — albowiem mnich jest wyjątkiem z pomiędzy ludzi.
 Zadowolony tą odpowiedzią, Gorenflot odszedł z powagą i położył się na łóżku, jakie Chicot, pragnąc mieć oko na niego, we własnym kazał usłać pokoju.
 Nazajutrz, o świcie, gdyby Gorenflot ciężkim snem nie zasypiał, mógłby był widzieć jak Chicot wstaje, zbliża się do okna i z za firanek robi spostrzeżenia.
 Nagle trefniś cofnął się i gdyby mnich nie spał, słyszałby tętent trzech mułów na bruku.
 Chicot poszedł do Gorenflota, wstrząsnął nim, aż ten oczy otworzył.
 — Czyż i chwili nie dasz mi spokoju!... — rzekł mnich, który spał, jak zabity, od sześciu godzin.
 — Dalej, dalej — mówił Chicot — ubieraj się i jedźmy.
 — A śniadanie!... — zrobił mnich uwagę.
 — Zjemy na drodze do Montereau.
 — Co to za Montereau!... — zapytał mnich zupełnie nie znający geografji.
 — Montereau jest to miasto, w którem się jada śniadanie, to dla ciebie dosyć.
 — Dobrze, dobrze — zwięźle odrzekł Gorenflot
 — A teraz braciszku, idę płacić za nocleg i jeżeli za pięć minut nie będziesz gotów, jadę bez ciebie.