Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/13

powiedzą, przecież nie chcąc się pytaniami utrudzać, poprzestał na niej.
 — Mniejsza o to — rzekł — ale jestem strudzony i jeść mi się chce okrutnie.
 — Jest na to lekarstwo — odrzekł Chicot, trącając mnicha po ramieniu — i mnie się jeść chce, i ja jestem strudzony i w pierwszym lepszym zajeździe...
 — Co?... co?... — zapytał mnich, nie dowierzając słowom trefnisia.
 — W pierwszym lepszym zajeździe, każemy sobie upiec wieprzowiny, parę kurcząt i wypijemy butelkę dobrego wina.
 — A zatem — mówił mnich, podnosząc się — szukajmy owego błogosławionego zajazdu. — Panurgus, pójdź, pójdź, będziesz jadł siano.
 Osioł zaczął ryczeć z radości.
 Chicot wsiadł na konia, Gorenflot szedł za nim, prowadząc osła.
 Pożądany zajazd ukazał się oczom podróżnych, lecz radość mnicha uległa niejakiemu wstrzymaniu, gdy Chicot polecił mu wsiąść na osła, a od tylu zajechać do oberży, z czego nie mógł sobie zdać sprawy?
 Trzy podróżne muły, które Chicot zdawał się ścigać, stały przed bramą.
 — Jak widzę, to dla tych przeklętych podróżnych — pomyślał Gorenflot — jedziemy śpiesznie, lub opóźniamy nasze popasy. A!... jak to smutna!...
 I wydal ciężkie westchnienie.
 Panurgus widząc, że go cofają od miejsca, gdzie nawet osły miały odpoczynek, przystanął, zwiesił łeb między nogi i zaczął gryźć korzonki.
 — Patrzaj — rzekł Gorenflot — i mój osioł iść nie chce.
 — Nie chce iść!... czekaj!... czekaj!...