Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/11

nazywasz przyjemną podróżą, bo ja się zupełnie nie bawię.
 — Naprzód! naprzód — odpowiedział Chicot.
 — Siodło jest twarde.
 — Dobrzy jeźdźcy stojąc galopują.
 — Ale ja nie mam pretensji do tej sławy.
 — A więc zostań.
 — Aha! — zawołał Gorenflot — za nic w świecie ni zostanę.
 — A zatem, jak powiedziałem, naprzód!
 Chicot popędził konia.
 — Paniurgus już niema sił — zawołał Gorenflot.
 — Zatem bądź zdrów, braciszku.
 Gorenflot miał ochotę tak samo odpowiedzieć; lecz przypomniał sobie, że koń, niosący pełnego fantazji człowieka, niesie zarazem jego kieskę.
 Uderzył więc ze złością osła sandałami i naglił do biegu.
 — Zabiję biednego Panurga — mówił mnich z boleścią, niby nieco rozczulić Chicota — naprawdę zabiję go.
 — Jak ci się podoba — odparł Chicot obojętnie — kupimy muła.
 Osioł jakby pojmował groźbę, puścił się na boczną drogę, po której Gorenflot lękałby się iść pieszo.
 — Pomocy! pomocy! — wołał mnich — wpadnę w rzekę.
 — Nie widzę w tem żadnego niebezpieczeństwa — odparł Chicot, — ręczę ci, że będziesz pływał.
 — Tak, tak — pomrukiwał Gorenflot — ja mogę zginąć, bo wiesz, że jestem lunatykiem.
 Wzniósł oczy w górę, jakby chciał mówić:
 — Panie, panie, zacóż tak ciężko mnie karzesz!
 Chicot przybywszy na szczyt wzgórza zatrzymał konia tak nagłe, że biedne zwierzę o mało nie padło na przednio nogi.