Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/90

 — Nie widziałem go.
 — Musiał się ukryć.
 — A gdzie?...
 — W konfesjonale.
 Słowa te obiły się o uszy Chicota, jak głos stu tysięcy trąb w Apokalipsie.
 — Któż tam ukryty w konfesjonale?... — zapytał, poruszając się — ja tu nie widzę nikogo.
 — Zatem wszystko widział i słyszał?... — zapytał książę.
 — Przyprowadź go, Mayenne, Mayenne skierował się wprost do konfesjonału, zajętego przez Chicota.
 Gaskończyk, jakkolwiek odważny, zadrżał z przestrachu i zimny pot polał mu się z czoła.
 — A!... — rzekł do siebie, usiłując pod fałdami habitu odpasać szpadę — nie chcę umrzeć niegodnie, dalej naprzód!... Ponieważ sposobność się nadaża, zabijmy, zanim sami zginiemy.
 I chcąc dokonać zamiaru, dobył szpady, gdy odezwał się głos księżny:
 — Nie w tym, nie w tym!... Mayenne; w tamtym na lewo!
 — Aha!... — rzekł książę, który już ręką dotykał konfesjonału Chicota i teraz nagle zwrócił się w przeciwległą stronę.
 — A któż tam u djabła siedzi?... — rzekł z ciężkiem westchnieniem Chicot.
 — Wyjdź, panie Mikołaju Dawid — rzekł Mayenne — jesteśmy sami.
 — Na wasze usługi — odpowiedział mężczyzna, wychodząc z konfesjonału.
 — Otóż panie Mikołaju, znalazłem cię!... — rzekł Chicot do siebie.