Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/51

zefa Foulon, ówczesnego opata, na mówcę, mającego kazać wobec tak licznego zgromadzenia?
 — A o której — rzekł — będziesz prawił to kazanie?
 — Od dziewiątej, do wpół do dziesiątej, mój bracie.
 — Teraz kwadrans na dziewiątą, możesz pięć minut zaczekać. Wszakże to przeszło ośm dni jakeśmy razem nie jedli?
 — Nie moja wina — odrzekł Gorenflot — i wierzaj mi bracie, nasza przyjaźń nic na tem nie ucierpiała; twoje obowiązki zmuszają cię być przy królu, moje zaś chodzić po kweście, a potem modlić się.
 — Powinniśmy zatem być kontenci, żeśmy się spotkali.
 — Ja bardzo jestem uradowany, ale muszę cię opuścić.
 I zrobił poruszenie, jakby chciał powstać.
 — Zjedz przynajmniej zielsko — rzekł Chicot, kładąc mu rękę na ramieniu i sadzając napowrót.
 Gorenflot spojrzał na szpinak i westchnął; później zwrócił oczy na zafarbowaną wodę i odwrócił się.
 Chicot odgadł, że może atakować.
 — Czy przypominasz sobie ów obiadek przy bramie Montmartre; podczas gdy król się biczował, myśmy zjedli wyborną dziką kaczkę, kopę raków i wypili kilka butelek Burgunda. Czy przypominasz sobie to wino?
 — To moje wino z Romanji.
 — Tak, tak, to mleko, które ssałeś przyszedłszy na świat, godny synu Noego.
 Gorenflot oblizał się.
 — Prawda, dobre to było winko — rzekł — ale jest jeszcze lepsze.
 — Pan Klaudjusz Bonhommet utrzymuje że ma