Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/36

 — Wszak Gertruda przyrzekła księcia dzisiaj do pani wprowadzić?... Książę widział się z panem de Monsoreau i ze mną, lękając się zaś jakiej zasadzki, mnie wysłał.
 I pan przyjąłeś to posłannictwo?... — rzekła Diana tonem wyrzutu.
 — Był to jedyny środek dostania się do pani. Czyż mię pani będzie obwiniać, żem szukał najwięcej rozkoszy i boleści w życiu?...
 — Tak, bo lepiejby było, abyś mię pan nie widział więcej i zapomniał o mnie.
 — Nie, pani — rzekł Bussy — mylisz się. Bóg zesłał mię, abym odsłonił intrygę, której jesteś ofiarą. Słuchaj pani! Gdym cię ujrzał, poświęciłem ci moje życie. Moje posłannictwo dopiero się zaczyna; wszak żądałaś wiadomości od ojca?...
 — Tak — odpowiedziała Diana — nic nie wiem, co się z nim stało.
 — Podejmuję się przynieść pani wiadomość od ojca — rzekł Bussy — tylko pamiętaj o tym, który dla cebie żyć pragnie.
 — A klucz?... — zapytała z niepokojem Diana.
 — Klucz zwracam pani, albowiem tylko z twej ręki chcę go otrzymać. Zaręczam przecież, że gdybym go posiadał, nie zdradziłbym zaufania.
 — Ufam słowu Bussego — odpowiedziała Diana — zatrzymaj pan klucz u siebie.
 I oddała go młodzieńcowi.
 — Pani — rzekł Bussy — za piętnaście dni będziemy wiedzieli, kto to jest pan de Monsoreau.
 Ukłoniwszy się Dianie, Bussy wyszedł.
 Diana zbliżyła się do drzwi, aby dłużej słyszeć kroki oddalającego się; odgłos ich oddawna już ucichł, a serce jej biło i łzami zaszły powieki.