Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/29

chali, ponieważ krzyknęli: do broni! do broni! i poskoczyli ku niemu.
 Wiesz pan już, że tym jeźdźcem byłeś ty właśnie.
 — O pani — rzekł Bussy, — że młoda kobieta opowiadając zdradzi jakąś tajemnicę serca — oprócz tego, że walczyłem, nic nie wiem, bo zaraz zemdlałem.
 — Zbytecznem jest mówić panu ciągnęła na nieco zarumieniona — że nierówna walka budzi zawsze zajęcie, to też lękałyśmy się i drżały.
 Widziałyśmy, jak koń twój upadł i sądziłyśmy, żeś zgubiony.
 Lecz waleczny Bussy zasługiwał na swoją sławę.
 Podniosłeś się i uderzyłeś na nieprzyjaciół: nakoniec, otoczony ze wszystkich stron, biłeś się jak lew, z twarzą zwróconą ku przeciwnikom i oparłeś się o bramę.
 Wtedy, przyszło mi na myśl, aby ci otworzyć i obiedwie zeszłyśmy na schody.
 Jak mówiłam, byłyśmy obwarowane z wewnątrz i trzeba było usunąć wprzódy wiele sprzętów; gdyśmy zeszły, już brama była zatrzaśnięta.
 — Zdumione mówiłyśmy: co to za człowiek i jak wszedł?
 Wkrótce dało się słyszeć stąpanie; ukazał się mężczyzna chwiejący się, wyciągnął rękę i upadł z głuchym jękiem na pierwszych stopniach schodów.
 Widocznie, że ten mężczyzna, szukający schronienia, skorzystał z drzwi otworzonych przez księcia Andegaweńskiego.
 Obawiać się go nie miałyśmy potrzeby, bo on to naszej potrzebował pomocy.
 — Światła! — rzekłam do Gertrudy.
 Nie myliłyśmy się, byłeś pan omdlały.