Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/25

 Chciał więcej jeszcze pytać, lecz musiał na tem poprzestać.
 Na drugi dzień Aurilly zaczął widać niedowierzać opowiadaniu Gertrudy; mówił o Anjou, o Beauge i wymienił nazwisko Meridor, odpowiedziała mu, ze te nazwiska są jej zupełnie nieznane...
 Wtedy wyznał, że należy do dworu księcia Andegaweńskiego, że książę mnie widział i pokochał; następnie czynił jej hojne obietnice, w razie gdyby zgodziła się wprowadzić do mnie księcia.
 Pan de Monsoreau przychodził co wieczora i zawsze mu opowiadałam, co zaszło.
 Bawił często aż do północy i był widocznie niespokojny.
 W sobotę wieczorem przybył blady i wzruszony niezwykle.
 — Słuchaj pani — rzekł musisz zgodzić się, aby ślub odbył się w środę lub czwartek.
 — Dlaczego? — zawołałam.
 — Bo książę Andegaweński jest gotów na wszystko, pogodził się z królem i niczego się nie obawia.
 — A może do środy jaki wypadek przyjdzie nam w pomoc?
 — Być może... Ja jutro już wyjeżdżam do Monsoreau.
 — Wyjeżdżasz pan?... — odpowiedziałam z wyrazem przestrachu i radości zarazem.
 — Tak... jadę właśnie dla przyśpieszenia chwili, o której pani mówiłem.
 — A jeśli we środę w tem samem będziemy położeniu, cóż czynić wypada?...
 — Cóż mogę przeciw księciu?... nie mając prawa cię bronić, muszę ulec konieczności.
 — Ach! mój ojcze! — zawołałam.
 Hrabia wlepił wzrok we mnie.