Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/12

 — A więc, powiem panu, że pańskie poświęcenie przyjmuję pod trzema warunkami.
 — Mów pani.
 — Naprzód, Gertruda wróci do mnie.
 — Jest tutaj — odrzekł hrabia.
 — Pojedziemy do Paryża nie razem.
 — Właśnie to samo miałem pani zaproponować.
 — Nakoniec ślub nasz odbędzie się w obecności ojca mojego.
 — Jest to najgorętszem mojem pragnieniem, ażeby zyskać jego błogosławieństwo.
 Osłupiałam.
 Sądziłam, że napotkam jaką trudność, a hrabia zgadzał się na wszystko.
 — Teraz pozwoli pani — mówił pan de Monsoreau — że ja udzielę jej rady.
 — Słucham.
 — Jedź tylko w nocy.
 — Bardzo chętnie.
 — Pozwól mi wybrać miejsca odpoczynku i kierunek drogi; wszelkich środków użyję, ażeby uniknąć księcia Andegaweńskiego.
 — Jeżeli mię pan kochasz, jak mówisz, jest to naszym wspólnym interesem; przystaję na wszystko, co powiedziałeś.
 — Nakoniec, w Paryżu, zajmiesz pani mieszkanie skromne i oddalone.
 — Pragnę właśnie żyć w ukryciu, a im schronienie będzie skromniejsze, tem pożądańsze dla mnie.
 — Skoro porozumieliśmy się we wszystkich punktach, pozostaje mi tylko złożyć moje uszanowanie, przysłać pokojowę i zająć się podróżą pani.
 — Bądź pan pewny, że ja również dotrzymam słowa.