Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/49

 — A ja ci mówię pójdź...
 — Dobrze idzie sprawa — szepnął Bussy hrabinie. — Pomiędzy braćmi zajdzie mała sprzeczka, a pani tymczasem zobaczysz męża.
 — No i cóż, czy trzeba abym ci dał książęce słowo?
 — O! to zbyteczne; ubliżyć sobie sam nie pozwolę.
 I Bussy stanął obok księcia, a młody paź tuż za nim.
 — O! nie mój waleczny Bussy, ja zemstę biorę na siebie. Słuchaj — rzekł półgłosem — znam napastników.
 — Wasza książęca mość raczyłeś się o nich dowiedzieć?
 — Widziałem ich.
 — Jakim sposobem? — zapytał Bussy zdziwiony.
 — Miałem interes przy bramie Ś-go Antoniego, spotkali mnie i mało za ciebie nie zabili. Domyśliłem się, że to na ciebie rozbójnicy czatują.
 — I...
 — Czy miałeś z sobą twojego pazia? — zapytał książę, chcąc zwrócić mowę na co innego.
 — Nie — odrzekł Bussy — byłem sam, jak Wasza książęca mość.
 — Ja byłem z Aurillym; a dlaczegóż sam byłeś?
 — Ponieważ chcę zachować swą opinję walecznego.
 — I raniono cię? — zapytał kisążę.
 — Nie chciałbym sprawić im radości, ale porządne dostałem pchnięcie.
 — A! zbrodniarze!... — zawołał książę — d‘Aurilly dobrze mówił, że jakieś złe mają zamiary.
 — Jakto, Wasza książęca mość widziałeś za-