Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/47

zia. Pojmujesz pani? możesz wyglądać jakowe chłopcy w złotych lamach.
 — Co za myśli! Panie Bussy — zawołała rumieniąc się Joanna.
 — Innego nie mam sposobu — zostawiam to do twojej woli. — Czy pani chcesz widzieć męża?
 — Wszystkobym za to oddała.
 — A ja pani darmo ułatwię widzenie.
 — Jakim sposobem?
 — Powiedziałem już.
 — Ale panie Bussy, pod tym tylko warunkiem, że przyślesz mi suknie, a ja paziowi odeślę je przez moją służącą.
 — Nie potrzeba. — Suknie są u mnie, wybiorę z nich najprzydatniejszą, przyślę pani, a ty zejdziesz się ze mną w umówionem miejscu, naprzykład przy ulicy świętego Honorjusza i stamtąd...
 — Stamtąd?
 — Udamy się prosto do Luwru.
 Joanna roześmiała się i podała rękę Bussemu.
 — Przebacz pan moje podejrzenie, rzekła.
 — Najchętniej — pani dostarczasz mi przygody, z której wiele osób będzie się śmiało. Owszem, to ja pani jestem obowiązany.
 I pożegnawszy młodą mężatkę, udał się do siebie, aby przygotować przebranie.
 Wieczorem, o umówionej godzinie, Bussy i pani Saint-Luc spotkali się przy rogatce Sierżanckiej.
 Gdyby nie miała znanej sukni pazia, Bussy nie byłby ją poznał.
 Prześlicznie wyglądała w tym stroju.
 Oboje, pomówiwszy z sobą, udali się do Luwru.
 Na rogu ulicy Fosses Saint-Germain l‘Auxerois spotkali liczną kompanję; orszak ten zajął całą ulicę i zatamował przejście.