Strona:PL Dumas - Pamiętniki D’Antony T1-2.djvu/168

 »Kapitan uśmiéchnął się gorzko.
 — »Ciągłe od 1815 roku źle mi się powodzi, panie Eugieniuszu. Przyrzekłeś czuwać nad moją córką, lepiéj więc mieć protektora młodego i bogatego, aniżeli ojca starego i ubogiego.
 »Zamikł; P. Eugieniusz także nieśmiał nic mówić, tak w milczeniu przybyli aż do miejsca naznaczonego.
 »Drugi kabryolet szedł za nami. P. Alfred wysiadł z niego z dwoma swoimi sekundantami.
 »Jeden z sekundantów zbliżył się do nas:
 — »Jaką obierasz broń kapitanie?
 — »Pistolety, odpowiedział.
 — »Zostań przy fiakrze i pilnuj szpad, rzekł mój pan; wszyscy udali się do lasku.
 »Zaledwo dziesięć upłynęło minut, gdy razem z dwóch pistoletów dał się słyszeć wystrzał. Podskoczyłem jak gdybym tego się nie spdziewał; musi być już kaput któremuś, gdyż drugie dziesięć minut u-