Strona:PL Dumas - Pamiętniki D’Antony T1-2.djvu/102

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

bassadora, zawierały, że wszyscy bandyci będą wolni, oprócz tylko dowodzcy, który koniecznie musi być powieszonym.
 — Jesteśże pewnym tego?
 — Jakto, czy jestem pewny? Alboż to masz mnie za jakiego błazna? Powiadam ci słowo w słowo, wierz mojemu honorowi, honorowi Andre.
 — Takim porządkiem może się zgodzimy, rzekł Żakomo. Chodź ze mną.
 Andre usłuchał. W dziesięć minut przybyli na wzgórze, któreśmy z początku naszej historyi opisali; bandyci leżeli w biwakach, Marja siedząc pod skalą karmiła swoje dziecko.
 — Dobra nowina, moi przyjaciele! rzekł Żakomo zbliżając się, Francuzi darują wam życie i wolność. Zbójcy podskoczyli z radości; Marja podniosła melancholicznie głowę.
 — Wszystkim? rzekł jeden z bandytów.
 — Wszystkim, odpowiedział Żakomo.

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Dumas_-_Pamiętniki_D’Antony_T1-2.djvu/102&oldid=2240166”