Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/600

 Kiedy poznał Beausire‘a, nie napadł nań jako urzędnik policyjny, lecz przedstawił swemu towarzyszowi następujący projekt:
 — Skoro Beausire może chodzić na polowanie, musi być wolny i bogaty; przy sobie może ma kilka tylko luidorów, lecz w domu mieć może kilkaset. Pozwólmy mu powrócić do siebie, udajmy się tam i nałóżmy na niego okup. Jeżeli Beausire‘a odstawimy do Paryża, otrzymamy co najwyżej sto liwrów, a jeszcze wyrzuty nas spotkają, że zapełniamy więzienie tak małoznaczącymi ludźmi. Zróbmy więc z Beausire‘a korzystną spekulację.
 Tak postanowiwszy, zaczęli polować, tak samo jak pan de Beausire, na zająca i na kuropatwy, a prawdziwej zwierzyny swej nie opuszczali ani na chwilę.
 — Panie Beausire — odezwał się nagle zręczny agent — zaproś nas pan do siebie na śniadanie?
 — Do mnie? ale... — wybąknął Beausire...
 — Wszak nie będziesz pan niegrzeczny, panie Beausire.
 Beausire nie wiedział, co począć, szedł więc z obu agentami w stronę domu.
 Z jednej tylko storny dom był widzialny, z trzech innych osłaniały go drzewa, krzaki i wzgórza.
 — Jak tu świetnie ukryć się można — zauważył jeden z agentów z zachwytem.
 Beausire‘a dreszczem przejął ten żart; pierwszy wszedł do domu przy odgłosie szczekania psów, policjanci szli za nim, bezustannie się ceremonjując.