Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/437

gą i zdaję się słyszeć podziękowania królowej, że tak dobrze zrozumiałem jej życzenia.
 Pan de Colonne zagryzł wargi; Ludwik XVI, zadowolony z bohaterskiego poświęcenia, podpisał resztę pozycyj bez zastanawiania się, poczem narysował piękne żebra, otoczone zerami i powtórzył kilkakrotnie:
 — Zarobiłem dzisiejszego wieczoru pięćset tysięcy franków; prawdziwie królewski zarobek! Panie de Colonne, zaniesiesz pan dobrą tę nowinę królowej.
 — Wybacz, Najjaśniejszy Panie, ale protokół wymaga jeszcze pewnych dopełnień.
 Przy tych słowach znikł minister w korytarzu.
 Odważnie i z uśmiechniętą miną doszedł król do Marji Antoniny, która śpiewała, oparta na ramieniu hrabiego d‘Artois.
 — Pani — rzekł król — czy przechadzka dzisiejsza sprawiła ci przyjemność?
 — Nawet wielką... a zajęcia Waszej Królewskiej Mości, czy były korzystne?
 — Osądź łaskawie sama: zarobiłem pięćset tysięcy franków!
 — Colonne jednakże dotrzymał słowa — pomyślała królowa.
 — Wyobraź sobie królowo — dodał Ludwik XVI — że Colonne żądał dla ciebie pięciuset tysięcy franków!..
 — O! uśmiechnęła się Marja Antonina.
 — Ja zaś... odmówiłem. Wszak to czysty zarobek?
 — Jakto — rzekła blednąc królowa — odmówiłeś?
 — Jak najbardziej stanowczo, i to ci wyjdzie na dobre, Dobranoc, żegnam panią!
 — Najjaśniejszy Panie! Jestem wygłodzony, muszę wrócić do domu. Przecież uczciwie zarobiłem na kolację.
 — Posłuchaj mnie, Najjaśniejszy Panie!
 Ludwik XVI, podrygując, oddalał się zachwycony swym dowcipem, królowa pozostała niema zmartwiona i wystraszona.
 — Proszę cię, mój bracie, każ mi sprowadzić pana de Colonne — rzekła po chwili do hrabiego d‘Artois.
 — Spłatali mi jakiegoś figla.
 Zaledwie wymówiła te słowa, gdy przyniesiono od ministra bilecik następującej treści: