Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/106

vernej, tłumiąc zarękawkiem wybuch śmiechu z kaszlem zmieszanego.
 — Jak możesz, ojcze, litować się nade mną, z powodu, że czczę majestat królewski, jak możesz tak postępować, ty, Taverney de Maison-Rouge, ty, prawdziwy szlachcic francuski?
 — Powoli... powoli... mój paniczu, nie mówię wcale o królewskości, mówię o królowej tylko...
 — Czy w twojem przekonaniu, nie jedno to i to samo, mój ojcze?...
 — Królewskość, kochanku, to korona; tego nie tykaj! Ale czemże jest królowa? Kobietą. Kobietą tylko; a to co innego zupełnie, tej można bezpiecznie się dotknąć.
 — Można? — wykrzyknął Filip, czerwieniąc się z gniewu i oburzenia.
 — Nie wierzysz! no to dobrze, to zapytaj — ciągnął starzec tonem nikczemnym i dzikim prawie, z uśmiechem pełnym cynizmu — nie wierzysz, no to zapytaj pana de Coigny, pana de Lauzun. pana de Vaudreuil nareszcie.
 Filip spochmurniał.
 — Nie mówiłeś tego serjo, coś powiedział, nieprawdaż, ojcze?
 — To bydlę powątpiewa jeszcze o tem — wybuchnął Taverney.
 — Czy mówisz to tak, jakbyś przed Bogiem mówił?
 — Naturalnie...
 — Przed Bogiem, przed którego obliczem stanąć możesz niebawem?...
 — Zdaje mi się, że jestem choć trochę szlachcicem, mój panie synu, i że nie kłamię... czasami.
 Pomimo, że to „czasami“ było zabawne, nie rozśmieszyło Filipa.
 — A zatem — powiedział Filip — przekonany jesteś, ojcze, że królowa miała kochanków, których wymieniłeś?
 — Zapewne i innych jeszcze... czy ja mogę wiedzieć, zapytaj u dworu i w mieście. Trzeba powrócić z Ameryki, aby nie wiedzieć, co mówią.
 — Ale któż to mówi? Nikczemni oszczercy jedynie.
 — O! czy i mnie nie masz wypadkiem za oszczercę?
 — Nie, ale to jest właśnie całem nieszczęściem, że tacy, jak ty, ludzie, powtarzają nędzne niegodziwości, które w razie przeciwnym, rozwiałyby się jak wyziewy szkodli-