Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/981

 — O żadnej z tych, Barbetta moja, to osóbka wynajmująca krzesła w kościele św. Jakóba, mieszka w zaułku de Vigne.
 — Więc takie liche masz znajomości?
 — Wszystko po trosze zakosztować potrzeba.
 — Nareszcie? rzekł Gibassier.
 — Mówię tedy, iż Barbetta wynajmuje siedzenia i to siedzenia, na których przyjaciel mój, Avoine... Czy znasz go?
 — Z widzenia.
 — Siedzenia, na których spocząć nie wzdragał się mój przyjaciel Avoine.
 — Lecz cóż za związek mieć może owa Barbetta wynajmująca krzesła, na których nie wzdraga się spoczywać twój przyjaciel Avoine, z tajemnicą, którą ja chcę zgłębić?
 — Nader prosty.
 — Zobaczymy, dotąd nie rozumiem.
 Carmagnole wstrzymał się przez chwilę z tryumfującym uśmiechem, a tymczasem na kościele Wniebowzięcia bić zaczął zegar trzy kwadranse na dwunastą.
 — Południe za piętnaście minut! mamy jeszcze dość czasu, wykrzyknęli obaj razem, co dowodziło, jak gorąco zajmowała ich wzajemna sprawa.
 Lecz, że uwaga bardziej rozbudzona była u Gibassiera, który zapytywał, on więc badać zaczął dalej towarzysza, rzekłszy:
 — Słucham.
 — Nie wiadomo ci może, iż wszystkie owe kobieciny wynajmujące krzesła, znają się wzajem, jak pięć palców ręki.
 — Istotnie? nie wiedziałem zgoła? odrzekł Gibassier.
 — A zatem wynajmująca krzesła w kościele św. Jakóba, mówił dalej Carmagnole, dumny z tego, że może czegoś nauczyć tak światłego człowieka.
 — Barbetta? rzekł Gibassier, dla dowiedzenia, że nie traci ani słówka z rozmowy.
 — Ona sama, ścisłą złączona jest przyjaźnią z drugą wynajmującą z kościoła św. Sulpicjusza, mieszkającą przy ulicy Pot-de-Fer.
 — A! zawołał Gibassier.
 — Zaczynasz wtajemniczać się, nieprawdaż?...
 — Tak jest, przezieram, zgaduję.
 — Otóż ta ostatnia pełni zarazem obowiązki odźwiernej w tym domu, do któregoś ty wczoraj wieczór odprowadził