Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/976

 Gibassier chciał wiedzieć, czy pan Jackal wie wszystko, więc ciągnął dalej:
 — A w której świątyni oczekuje?
 — W kościele Wniebowstąpienia, rzekł poprostu pan Jackal.
 Gibassier wpadał ze zdziwienia w zdziwienie.
 — Czy znasz ten kościół? napierał gospodarz widząc, że Gibassier nie odpowiada.
 — Cóżbym nie miał znać!
 — Ale ze słyszenia może, gdyż nie śmiem posądzać cię o szczególną pobożność.
 — Trzymam się ściśle własnego wyznania wiary, jak wszyscy, odpowiedział galernik, wzniósłszy oczy w górę z pewnym rodzajem niebiańskiego ubłogosławienia.
 — Nie gniewałbym się za bliższe poznanie twoich wierzeń, rzekł pan Jackal nalewając kawę Gibassierowi, poproszę cię więc o dokładne wyłożenie twych zasad religijnych, lecz nie teraz, bo nie mamy czasu do stracenia. Ale w każdym razie trzymam cię za słowo.
 Gibassier słuchał z przymrużonemi oczyma, cmokając kawę, a pan Jackal ciągnął dalej:
 — Otóż, człowieka tego odnajdziesz w wiadomym kościele.
 — Na rannem nabożeństwie, na wotywie, czy na nieszporach? pytał Gibassier z nieokreślonym wyrazem złośliwości 1 naiwności zarazem.
 — Na sumie. — Zatem około wpół do dwunastej?
 — Zdobycz nie zjawi się tak rychło, o dwunastej dopiero.
 Była to istotnie godzina umówiona przez spiskowych.
 — A teraz jedenasta! krzyknął wystraszony Gibassier.
 — Zaczekaj! dość będziesz miał jeszcze czasu do zaśpiewania „gloria“.
 I pan Jackal wlał pół kieliszka araku w kawę Gibassiera.
 — „In excelsis“! dodał Gibassier, unosząc dwiema rękami filiżankę i rzekł w dalszym ciągu: Obecnie, dozwól mi panie, oświadczyć ci rzecz pewną, która ujmy zasłudze twej, nie przyniesie, a której ja hołd składam pokorny.
 — Mów.
 — Wiedziałem o wszystkiem, tak samo, jak pan...
 — Doprawdy?