Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/974

 — Sto lat żyć mogę, a niedaruję sobie tej sprawy!
 — Ja zaś pobłażliwym chcę zostać i przebaczę ci winę.
 — Nie! panie, nigdy tego nie przyjmę, bo postępowałem jak ostryga, słowem, że większym jeszcze od owego policjanta nazwaćby mnie potrzeba osłem;
 — I cóż na to zrobić. Znasz przecie przysłowie: „Ani Herkules“...
 — Powinienem był zatłuc go pięścią i popędzić za Sarrantim.
 — Ubiegłbyś zaledwie dwa kroki, gdy schwytaliby cię byli jego pomocnicy.
 — O! westchnął Gibassier, wstrząsnąwszy ręką jak Ajax.
 — Ależ, powiadam ci, że daruję wszystko, rzekł pan Jackal uspokajająco.
 — Czy więc masz pan sposób odszukania „naszego“ zbiega, jeśli tak mówić wolno?
 — Nie źle, zawołał gospodarz, zachwycony dowodem inteligencji Gibassiera, zgadującego, że jeśli sani naczelnik nie okazuje niepokoju, to snać nie ma powodu być niespokojnym.
 — Nie źle! powtórzył, więc nazywaj Sarrantego „naszym“ zbiegiem, bo istotnie jest on naszą własnością wspólną, czego dowodem, iż gdyś ty zatracił jego ślad, ja go wytropiłem.
 — Niepodobna!
 — Co niepodobnego?
 — Żebyś pan naczelnik go wytropił.
 — A jednak to prawda.
 — W jaki sposób to się stało? wszak zgubiłem go przed godziną zaledwie?
 — Ja zaś znalazłem przed pięciu minutami.
 — Tak, że trzymasz go pan w pułapce?
 — O! gdzieżby! wiesz przecie, iż postępować z nim mam y w sposób szczególny, weźmiemy go kiedyś, tylko pilnuj go już teraz i nie trać z oczu.
 W przeddzień, Sarranti i czterej wspólnicy naznaczyli sobie schadzkę w kościele Wniebowzięcia, lecz Sarranti czując jakiś niepokój, mógł był nie udać się na owo zebranie, Gibassier więc zawierzyć postanowił geniuszowi „własnemu“ w odszukaniu zdobyczy i zapytał:
 — Gdzież jednak znaleźć go mógłbym obecnie?
 — Idąc za jego śladem.