Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/959

 Łapacz wymknął się drzwiami od podwórza, skoczył na siodło i w dwie minuty dojrzał już uciekających.
 Przybyli do Bondy.
 Tam goniec przeistoczył się na woźnicę, a za pięć franków wetkniętych w łapę pocztylionowi, zastąpił go na koźle.
 Sarranti wyjrzał przez szybę, lecz nie widział potrzeby zatrzymywania się tak blisko stolicy, spuściwszy więc okno karety, zarządził zmianę uprzęży na poczekaniu.
 — Gotów jestem wielmożny panie! krzyknął samozwaniec, a gdzie się zatrzymamy?
 — Na placu Saint-André-des-Ares, oberża pod Sułtanem.
 — Słucham.
 — Czy prędko zajedziesz?
 — W godzinę i piętnaście minut, zobaczy pan, jak koniom iskry sypać się będą z podków.
 — Jeżeli pośpieszysz, a staniesz na miejscu za godzinę, dziesięć franków masz w kieszeni.
 — Doskonale! jasny panie.
 I mniemany woźnica, puścił w galop dzielne rumaki. Dotarł do rogatki, strażnik szybko przepatrzył rzeczy i wyrzekł sakramentalne: „ruszaj“. Sarranti, który westchnął, wspominając, jak przed siedmiu laty opuszczał Paryż przez rogatkę Fontainebleau, wkrótce stanął u celu.
 Posługacz wskazał mu dwa przeciwległe numery: szósty i jedynasty. Sarranti wybrał pierwszy, a gdy posługacz wyjrzał przed wrota oberży, zaczepił go Gibassier pytaniem:
 — Słuchajno! mój przyjacielu!
 — Co chcesz, „poganiaczu?“ mruknął wzgardliwie służący.
 — Cóż to złego być woźnicą? odburknął agent policyjny.
 — Nie wiem, co prawda nazwałem cię tylko w sposób przynależny stanowisku.
 — Tak, to co innego, mój chłopcze.
 I postąpił kilka kroków ku koniom.
 — Cóż więc żądasz odemnie? zapytał chłopiec.
 — Teraz już nic.
 — Bo mówiłeś przed chwilą...
 — Co takiego? zapytał Gibassier.
 — Mówiłeś: słuchaj, mój przyjacielu!... odrzekł chłopiec.
 Gibassier namyślał się chwilkę i odezwał wreszcie:
 — A! prawda... Otóż, wszak ty musisz znać pana Poirier?...