Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/890

 — O! wyrzekł z cicha młodzieniec, więc to, co podejrzewam jest prawdą?
 — Co podejrzewasz? Powiedz Petrusie...
 — Podejrzewam nasamprzód, że cię wydano zamąż wbrew twojej woli, że od tego związku zależał majątek albo cześć którego z członków twojej rodziny. Przypuszczam nareszcie, że pani jesteś ofiarą z tych haniebnych spekulacyj prawem dozwolonych, dlatego; że chronią się tajemniczo pod dyskretnym dachem rodziny... Zbliżam się do rzeczywistości, czy prawda?
 — Tak, odpowiedziała Regina głosem ponurym, tak jest, Petrusie!
 — A więc jestem na twe zawołanie, Regino, mówił Petrus, ściskając jej ręce, potrzebujesz mnie zapewne? Potrzebujesz serca i ramienia brata i mnie wybrałaś by spełnić czyn wymagający poświęcenia? dobrze uczyniłaś, dziękuję ci! A teraz siostro moja droga, powiedz mi wszystko co masz do powiedzenia... Mów, słucham cię na kolanach!
 W tej chwili drzwi od pracowni otworzyły się nagle i stara pokojówka, która przed dziewiętnastu laty przyjęła Reginę na świat przychodzącą, ukazała się.
 Petrus chciał powstać i rzucić się na taboret, ale Regina przeciwnie zatrzymała go na miejscu, kładąc mu na ramieniu rękę.
 — Nie! pozostań, rzekła. A zwracając się do Nany: Co tam takiego, moja poczciwa Nano? zapytała.
 — Przepraszam panią, że tak wchodzę, rzekła stara sługa, ale to pan Rappt...
 — Czy on jest tam? zapytała Regina tonem wyniosłym.
 — Nie, ale, zapytuje przez kamerdynera, czy pani hrabina zechce go przyjąć?
 — On powiedział „pani hrabina?“
 — Powtarzam słowa Baptysty.
 — Dobrze, Nano; przyjmę go za pięć minut.
 — Ale, odezwała się Nana, wskazując giestem Petrusa, ale jakże będzie z panem?
 — Pan Petrus tu pozostaje, Nano, odrzekła Regina.
 — Boże mój! szepnął Petrus.
 — Pan? zapytała Nana.
 — Zanieś odpowiedź moją panu Rapptowi i nie troszcz się o nic, moja dobra Nano, ja wiem, co czynię.
 Nana odeszła.