Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/630

 — O! chociaż nie wiem ani zkąd przychodzisz, ani jakim sposobem, wierzę ci jednak.
 Wtedy Sarranti, dobywając z kieszeni jakiś papier owinięty drugim, rzekł:
 — Racz przyjąć, książę, kartę zaufania, jaką mam honor przedstawić.
 Książę rozwinął obadwa papiery i ujrzał wewnątrz pęczek czarnych jedwabistych włosów.
 Zrozumiał, że to włosy jego ojca. Tulił je do ust z pobożną czułością, a dwie grube łzy wytrysły mu z pod powiek.
 — O! drogie szczątki! szeptał, jedyną wy jesteście pamiątką jaka została mi po ojcu; nieopuścicie nigdy mojego serca!
 Przejmujący dźwięk tych wyrazów wstrząsnął do głębi duszą Sarrantiego: dziecko było więc takiem, jakiem spodziewał się je zastać, syn godnym był ojca! Przybyły wzniósł na młodzieńca oczy także zwilżone łzami i rzekł:
 — Sowicie nagrodzony jestem za poświęcenie, starania i trudy przebyte... Płacz, płacz, mój książę, łzy które wylewasz, są łzami lwa zranionego.
 Książę ujął dłoń Sarrantiego, a ścisnąwszy ją serdecznie i wznosząc oczy na męzką twarz tego człowieka zalaną łzami, zawołał:
 — Panie, czy ojciec nie przesłał dla mnie ucałowań przez ciebie?
 Sarranti padł rozczulony w objęcia młodzieńca, i spleceni jak dąb potężny z wiotką latoroślą, łkali obadwa przez długą chwilę. Po przejściu pierwszych wzruszeń, Sarranti wskazał księciu kilka wierszy pisma, na papierze owijającym włosy.
 — Czy to od mojego ojca?
 Zapytany uczynił głową znak potwierdzający.
 — Pismo mojego drogiego ojca?
 Sarranti powtórzył zapewnienie.
 — O! zawołał uradowany książę, po sto już razy błagałem matkę o pokazanie mi jego pisma i zawsze napróżno.
 I ucałowawszy z religijnem uszanowaniem zwitek, pochłaniał żądnemi oczyma następujące zblakłe wyrazy, nieczytelne dla nikogo prócz syna: