Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/556

bnego płótna, sfałdowanej i ujętej w pasie sznurem, stała bosemi nogami, głowę mając udrapowaną czerwoną chusteczką.
 Na drugim planie, na krokwi, wrona skrzecząca pól niespokojnie, pół wesoło. W głębi nareszcie poddasza, wyglądające z pudła psy wyły, skomlały, szczekały. Był to, rzeczywiście, obraz skreślony przez Pszczółkę.
 — Ty jesteś Róża? zapytał Petrus.
 — Tak, panie, odpowiedziała, pan przychodzisz od księżniczki?
 — To jest, moje dziecię, rzekł Petrus wpatrując się w malowniczą istotę, którą miał przed oczyma, chciałbym, ażebyśmy we dwoje uczynili jej niespodziankę.
 — Niespodziankę? O! bardzo chętnie! Niespodziankę, która sprawi jej przyjemność?
 — Tak sądzę.
 — A jaką?
 — Ja jestem malarzem, moja dzieweczko i chciałbym narysować dla niej twój portret.
 — Mój portret? Jak to zabawnie! Już ze trzech lub czterech malarzy chciało robić mój portret, a przecież ja nie jestem ładna.
 — Przeciwnie, moja miła, jesteś śliczniuchną.
 Dziewczynka potrząsła głową.
 — Ja wiem jaka jestem, rzekła, mam zwierciadło.
 I pokazała Petrusowi odłamek lusterka, który Brocanta znalazła na ulicy, szukając gałganów.
 — I cóż? zapytał Petrus. Czy chcesz, żebym narysował twój portret?
 — To nie do mnie należy, rzekła dziewczynka, to rzecz Brocanty.
 — A co ona odpowiadała innym malarzom?
 — Zawsze odmawiała.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem.
 — Czy myślisz, że i mnie odmówi?
 — Nie wiem... Gdyby może jakie słówko od księżniczki...
 — Ależ ja nie mogę prosić księżniczki, skoro dla zrobienia jej niespodzianki chcę ciebie naszkicować.
 — To prawda.
 — A gdyby też zapłacić za to Brocancie?
 — Chciano już zapłacić.