Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/437

XII.

Valgeneuse.

 Zeszli do salonu.
 Salon wychodził na dziedziniec rekreacyjny, jak powiedziała pani Desmarets, wszystkie uczennice korzystały z promienia słońca, jakkolwiek bladego, by kwiaty swego wieku odświeżyć w dziedzińcu.
 Jedna panna wyższa od innych przechadzała się osobno.
 Po przez szyby drzwi szklannych wychodzących na ganek, pan Jackal jednym rzutem oka ogarnął cały obraz; samotnie przechadzająca się zwróciła jego uwagę.
 — Czy to nie panna Zuzanna, zapytał, ta, którą widzę tam w alei lipowej?
 — Ona, panie, odpowiedziała przełożona.
 — To bądź pani łaskawa dać jej znak, ażeby przyszła.
 — Nie wiem czy przyjdzie.
 — Jakto, nie wiesz pani, czy przyjdzie?
 — Nie.
 — A czemużby nie miała przyjść?
 — Zuzanna jest bardzo dumną.
 — Zawsze daj jej pani znak, rzekł pan Jackal, a jeżeli nie przyjdzie, to ja pójdę po nią.
 Pani Desmarets wyszła na ganek i dała ręką znak Zuzannie, ażeby przyszła.
 Zuzanna udawała, że jej nie widzi.
 — Może ona jest głuchą, jeżeli jest ślepą, rzekł pan Jacka! zawołaj ją pani.
 — Zuzanno! zawołała pani Desmarets.
 Panna odwróciła się.
 — Proszę cię, przyjdź tu moje dziecię, dodała przełożona, pytają o ciebie.
 Panna Zuzanna zbliżyła się, ale zwolna i z miną bardzo pogardliwą.
 Pan Jackal i Salvator mieli więc czas przyjrzeć się jej dobrze przez otwór od firanki.
 Justyn znał ją.
 — Szczególna rzecz, rzekł Salvator, twarz ta nie zdaje mi się być nieznajomą.