Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/428

 Pan Jackal zeskoczył z drabiny.
 — Wejdź tam gdzie ja stałem, mój przyjacielu, rzekł do ogrodnika.
 Ogrodnik wszedł bez trudności i stanął na szczeblu, z którego tylko co zstąpił pan Jackal. Ten zaś zbliżył się do pani Desmarets, wsunął jej rękę pod pachę, drugą pod kolana i porwał ją z ziemi wprzód nim mogła domyśleć się jego zamiarów.
 — Ależ panie, panie! krzyczała pani Desmarets, co pan robisz?
 — Przypuść pani, że jestem w tobie zakochany i że cię porywam.
 — A toż dopiero przypuszczenie! rzekł ogrodnik stojąc na szczeblu.
 — Ależ panie! powtarzała pani Desmarets, panie!
 — Uspokój się pani, mówił pan Jackal, to tylko, jak słusznie utrzymuje nasz przyjaciel Piotr, przypuszczenie.
 I trzymając panią Desmarets w objęciach, postąpił na cztery, czy pięć szczebli.
 — Zagłębia się! rzekł Salvator wpatrując się w poręcze drabiny, które istotnie znikały w ziemi.
 — Czy zagłębia się aż do pierwszego szczebla? zapytał pan Jackal.
 — Nie zupełnie.
 — Naciśnij pan nogą na drugi szczebel, rzekł pan Jackal.
 Salvator wykonał zlecenie.
 — Teraz, rzekł, jest zupełnie na tym samym punkcie, co tamta.
 — Dobrze, oświadczył policjant, zejdźmy wszyscy.
 Zszedł pierwszy, spuścił z rąk panią Desmarets, kazał Piotrowi stać nieruchomie na ścieżce i wydobywając drabinę z ziemi, na której wycisnęła ślad podobny do sąsiedniego odcisku:
 — Kochany panie Justynie, rzekł, pani Desmarets jest, spodziewam się, nieco cięższą od panny Miny, ja nieco lżejszym od człowieka unoszącego twoją narzeczoną: to się wyrównywa.
 — A zkąd pan wnosisz?
 — Że panna Mina porwaną była przez trzech ludzi, z których dwaj unosili ją na drabinie, a trzeci podtrzymywał tę samą drabinę naciskając nogą na szczebel.
 — Aha! odezwał się Justyn.