Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/422

 — Gdzie jest przełożona zakładu? zapytał.
 W tej chwili weszła pani Desmarets.
 — Oto są panowie, których oczekiwałem z Paryża, oświadczył Justyn.
 — Czy pani wiedziałaś cośkolwiek o zniknięciu panny Miny przed przybyciem pana Corby? zapytał pan Jackal.
 — Nie, nie mam nawet dotąd żadnej pewności, odpowiedziała drżącym i wzruszonym głosem pani Desmarets, ponieważ nie wchodziliśmy do pokoju Miny.
 — Wejdziemy tam zaraz, bądź pani spokojna, rzekł pan Jackal.
 I spuszczając okulary na poziom końca nosa według zwyczaju, badał panią Desmarets z pod obu szkieł, które jak powiedzieliśmy, przeznaczone były raczej do zakrycia oczu, niż do rozjaśnienia wzroku, potem, nasuwając okulary, potrząsnął głową.
 Salvator i Justyn niecierpliwie oczekiwali dalszego ciągu badania.
 — Gdyby panowie zechcieli wejść do salonu, rzekła pani Desmarets, byłoby nam lepiej, niż w tej rozmawialni.
 — Dziękuję, odrzekł pan Jackal znowu rzucając okiem dokoła siebie i uważając, niby skończony generał, że założył obóz w doskonałej pozycji. Teraz, mówił, przejmij się pani dobrze odpowiedzialnością przełożonej zakładu naukowego, której brak jednej pensjonarki i namyśl się dobrze, nim odpowiesz na moje zapytania.
 — O panie! trudno, ażebym boleśniej była dotkniętą, niż jestem w tej chwili, odezwała się pani Desmarets ocierając łzy, a co się tyczy namysłu przed odpowiedzią, jest to niepotrzebne, gdyż odpowiadać będę tylko prawdę.
 Pan Jackal uczynił mały znak potakiwania; i mówił dalej:
 — O której godzinie kładą się spać uczenice?
 — W zimie o ósmej.
 — A dozorczynie?
 — O dziesiątej.
 — Czy jedne czuwają dłużej niż drugie?
 — Jedna tylko.
 — A, ta o której godzinie idzie spać?
 — Około wpół do dwunastej lub o samej północy.
 — Gdzie ona sypia?
 — Na pierwszem piętrze.