Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/400

Francji, skoro skazanym jest na śmierć jako spiskowy, jako złodziej i zabójca?
 — Nie, nie będzie śmiał.
 — A wreszcie, będziemy miljonerami, a z miljonami wielu rzeczy dokonać można!
 — Jakim sposobem będziemy miljonerami? zapytałem skołowaciałym językiem, z okiem zagasłem.
 — Takim, że ty bierzesz na siebie chłopca, a ja dziewczynę, powtórzyła Orsola.
 — To prawda.
 — Więc chodźmy.
 Pamiętam, żem się opierał, nie rozumem, ale instynktem. Pociągnęła mnie aż na ganek.
 Dzieci bawiły się tam, spoglądając na zwolna zachodzące słońce.
 — Dziwna rzecz! powiedziałem, zdaje mi się, że całe niebo sączy krwią.
 Spostrzegłszy mnie, oboje dzieci wstały i przyszły do mnie trzymając się za ręce.
 — Czy pójść już do pokoju, kochany stryjaszku? zapytały.
 Głos ich dziwne na mnie uczynił wrażenie: nie mogłem odpowiedzieć, dławiłem się.
 — Nie, rzekła Orsola, bawcie się jeszcze, kochane dzieci.
 — O! tego, mówił dalej umierający, to już nigdy nie zapomnę! Pomimo upojenia widziałem je takiemi, jakiemi widzę jeszcze, a piękne to były dzieci, istne anioły Boże. Chłopczyk, blondynek, świeży, rumiany; dziewczynka, poważna, brunetka, zdająca pytać się mnie, dlaczego oko moje zdrętwiało, ręce drżą, a nogi nie chcą słuchać.
 W tej chwili wybiła ósma godzina.
 Usłyszałem zamykającą się bramę kratową parku: to ogrodnik odchodził.
 Spojrzałem naokoło, Orsoli jużem nie widział. Gdzie się ona podziała?... Odetchnąłem, uczułem ulgę, miałem chęć wziąć oboje dzieci na ręce i uciekać z niemi, i byłbym to może uczynił, ale sam, na nieszczęście, ledwie trzymałem się na nogach. A przytem, w chwili gdym wymawiał:
 — Moje dzieci! moje biedne dzieci!... Orsola ukazała się. Trzymała w ręku moją strzelbę.
 — Oto pańska strzelba, rzekła, panie Gerard.