Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/294

 — Zostałeś logiką wcieloną Kamilu.
 — Rozum przychodzi z wiekiem, mój stary Kolmbanie. Na nieszczęście...
 — Co?
 — O, zamiar ten jest prawie nie do wykonania.
 — Jakto?
 — Nie mogę z sobą zabrać Karmelity.
 — Oczywiście.
 — Z drugiej strony, nie mogę jej pozostawić tutaj.
 — Co ci przeszkadza?
 — Młoda dziewczyna, sama, wystawiona na obelgi sąsiadów!
 Kolomban zmarszczył brew.
 — Więc myślisz, że jabym pozwolił znieważać Karmelitę? rzekł.
 — Zgadzasz się zatem czuwać nad nią?
 Kolomban uśmiechnął się.
 — Doprawdy, rzekł, sądziłem, że mnie znasz lepiej.
 — Mieszkać będziesz pod jednym z nią dachem?
 — Nieinaczej.
 — Kolombanie! zawołał Kamil, jeżeli tak zrobisz, całe życie moje nie wystarczy do zawdzięczenia ci tego dowodu przyjaźni.
 — Niewdzięczny! wyrzekł z cicha breton.
 — Nie, Kolombanie, ja nie jestem niewdzięczny, ale znam twoję drażliwość, bałem się proponować, ażebyś mieszkał sam z młodą dziewczyną, w domu odosobnionym...
 — Czyż nie mieszkałem z Karmelitą sam przez trzy miesiące, nim ona poznała ciebie?
 — Tak, ale nim mnie poznała, jak powiadasz.
 — A dlaczegóż by mnie mogła razić myśl opiekowania się żoną mojego brata, moją siostrą ukochaną? Czy obciąłeś zrobić aluzję do mojej dawnej miłości dla Kamelity?
 — Kolombanie!
 — Czy sądzisz mnie zdolnym do złamania przysięgi?
 — Sądzę cię zdolnym do poniesienia raczej śmierci!
 — W takim razie uprzedź Karmelitę; pojmujesz, że nie przyjmę tego położenia inaczej, jak tylko za jej zgodą... A choćby odmówiła, to i tak odjechać możesz z całem bezpieczeństwem; najmę pokój naprzeciw jej domu... blizko jej domu, jeśli nie naprzeciw, a będzie równie bezpieczną od wszelkiej zniewagi, jak gdybym z nią mieszkał.