Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1882

Chciejcie się panowie z nimi porozumieć, daję im zupełne pełnomocnictwo.
 Potem, kłaniając się dosyć pogardliwie dwom świadkom pana de Marande, wyszedł, mówiąc do Kamila:
 — Każę podać do stołu. Kończ tam prędko, Kamilu, umieram z głodu.
 — Czy panowie znacie obelgę, zapytał generał Herbel, za którą przychodzimy żądać zadosyć uczynienia?
 — Znamy, odpowiedział Kamil, uśmiechając się nieznacznie.
 — Uważam więc za rzecz niepotrzebną, mówił dalej generał, wdawać się w szczegóły.
 — Rzeczywiście, odrzekł Kamil z tym samym uśmiechem.
 — Czy panowie macie zamiar naprawić krzywdę, jakąście nam wyrządzili?
 — Zależy to od rodzaju naprawy.
 — Pytam się, czy panowie zechcecie przeprosić?
 — O! co to, to nie, rzekł Kamil, wszelkie przeprosiny są nam wyraźnie zabronione.
 — A więc, odparł generał, pozostaje tylko ułożyć warunki pojedynku.
 — Panowie jesteście obrażeni, rzekł Kamil, stawcie warunki.
 — Pistolety.
 — Zgoda.
 — Przeciwnicy stać będą od siebie o czterdzieści kroków i będą mogli posunąć się o piętnaście.
 — Tak, że jeżeli każden posunie się o piętnaście kroków, strzelać się będą o dziesięć?
 — Tak, panie.
 — No, to ładna odległość: o dziesięć kroków, zgoda.
 — Pistolety wzięte będą u Lepage’a, ażeby całkiem były nieznane przeciwnikom.
 — Kto je weźmie?
 — Każdy z nas przyniesie parę, lub jeżeli panowie wolicie, chłopiec od płatnerza, który nabije broń, przyniesie dwie pary; te co będą miały być użytemi, wyciągną się losem.
 — Doskonałe. A teraz, panowie, gdzie?
 — W alei Muette.
 — Wybornie. Jest tam przy końcu rodzaj płaszczyzny, miejsce jakby umyślnie stworzone do pojedynku.