Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1852

 Nie panna służąca: niemiałaby takiej czelności.
 Nie Jan Robert: nigdyby się nie poważył, nocną porą zwłaszcza, przestąpić próg tego pokoju.
 I nie pan de Marande: pod tym względom był na równi dyskretnym i nigdy nie wszedł po dziesiątej wieczorem do tego pokoju od owego esasu, gdy przyszedł udzielić żonie rady, by się strzegła monsignora Coletti i pana de Valgeneuse.
 Bylżeby to pan de Valgeneuse?
 Na tę myśl młoda kobieta zadrżała; nie była w stanie odpowiedzieć.
 Na szczęście głos tego, co pukał, wkrótce ją upokoił.
 — To ja.
 Pani de Marande poznała męża.
 — Proszę wejść, powiedziała zupełnie uspokojona i prawie wesoła.
 Pan de Marande wszedł ze zgaszoną świecą i zbliżył się do żony. A biorąc ją za rękę i całując:
 — Przebacz mi, że o takiej porze wchodzę do ciebie, rzekł, ale jednocześnie z twoim powrotem dowiedziałem się o bolesnej stracie z powodu śmierci ciotki i przyszedłem wyrazić moje ubolewanie.
 — Dziękuję panu, odpowiedziała młoda kobieta nieco zdziwiona tą nocną wizytą, usiłując odgadnąć jej cel. Ale, dodała, czy tylko dla wyrażenia mi swego ubolewania trudziłeś się i czy nie masz mi nic innego powiedzieć?
 — Przeciwnie, droga Lidjo, mam ci wiele do powiedzenia.
 Pani de Marande patrzyła na męża z pewnym niepokojem.
 Niepokój ten nie uszedł oczu bankiera; próbował on najprzód uśmiechem uspokoić żonę.
 — Przedewszystkiem, rzekł, prosiłbym cię o światło.
 — Jakto, o światło? odpowiedziała kobieta zdziwiona.
 — Wszak widzisz, że świeca moja zagasła?
 — A pocóż ma się palić? Czy światło mojej lampy nie wystarcza do rozmowy?
 — Zapewne, ale przed rozmową radbym tu odbyć pewne poszukiwania, dosyć ważne.
 — Dosyć ważne? powtórzyła pani de Marande.
 — Słyszałaś zapewne, kochana Lidjo, że zostałem mianowany ministrem skarbu?
 — Słyszałam i winszuję ci z całego serca.