Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1680

siąt lat filantropii i poczciwości. Cóż ci więc brakuje? Czego możesz się obawiać? Powiedz!
 — Kto wie! westchnął Gerard, jakiej niespodzianki może, kochany panie Gibassier.
 — Niech i tak będzie, jeżeli chcesz koniecznie. Ale nie mówmy już o tem, mówmy o czem innem.
 Gerard skinął głową, jak gdyby chciał powiedzieć: Mówmy o czem tylko zechcesz, byłeś ty mówił, a ja mógł milczeć. Gibassier wziął ten znak za przyzwolenie, gdyż ciągnął dalej:
 — Tak, mówmy o czemś weselszem, wszak nie będzie to trudno, nieprawdaż?
 — Nie.
 — Przyjmowałeś pan dzisiaj kilku przyjaciół na obiedzie, kochany panie Gerard? Uważ, że pozwalam sobie nazywać cię kochanym panem Gerard, gdyż od czasu do czasu nazywasz mnie także kochanym panem Gibassier, i teraz także zrobiłeś mi ten zaszczyt.
 Pan Gerard się skłonił. Gibassier oblizał usta.
 — Musiałeś im wyprawić tęgi obiad, hę?
 — Tak mi się zdaje, nie chwaląc się.
 — A ja jestem tego pewny, sądząc z zapachów, jakie zalatywały z kuchni do przedsionka, w którym czekałem chwilę.
 — Starałem się o ile można, odrzekł skromnie Gerard.
 — I ciągnął dalej Gibassier, obiadowaliście w parku, na trawniku?
 — Tak.
 — Widok prześliczny musiał być. Czy śpiewano przy obiedzie?
 — Miano właśnie podać wety, w chwili, gdy przybyłeś.
 — Tak, spadłem jak duch Banka w Makbecie lub Komandora w Don Juanie.
 — To prawda, powiedział Gerard, uśmiechając się z przymusem.
 — Lecz, mówił dalej Gibassier, przyznaj, iż jest w tem trochę twojej winy, drogi panie Gerard.
 — Jakto?
 — Bezwątpienia. Przypuśćmy, że raczyłeś zaprosić mnie wraz z innymi przyjaciółmi, otóż można stawić tysiąc przeciw jednemu, drogi panie Gerard, że zasiadłszy u twego