Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1611

nym do popadnięcia w apatję. Tego nie życzył sobie Salvator.
 — A zatem spieszmy się, powiedział, już dość czasu straconego w takim interesie. Czy masz pan u siebie sumę,, albo też papiery reprezentujące ją?
 — Mam z jakie sto tysięcy franków, odpowiedział notarjusz, w talarach, złocie i biletach.
 I otworzywszy szkatułę, rozłożył te sto tysięcy na biurku.
 — A na czterysta? zapytał Salvator.
 — Mam tu za ośmkroć sto tysięcy mniej więcej różnych papierów, kuponów, obligów, akcyj, i t. d., odparł Baratteau.
 — Dobrze, masz pan cały dzień do spieniężenia tego; tylko uprzedzam cię, iż potrzebuję tych pieniędzy w biletach bankowych po tysiąc, lub po pięć tysięcy, nie w monecie.
 — Będzie, jak pan zechcesz.
 — A więc daj mi pan wszystko w biletach tysiąc frankowych.
 — Niech i tak będzie.
 — Rozdzielisz pan pięć kroć sto tysięcy na dziesięć paczek, po pięćdziesiąt tysięcy franków każda.
 — Jak pan sobie życzysz, odpowiedział notarjusz.
 — Dobrze.
 — I potrzeba panu tych pieniędzy?...
 — Na jutro przed dziewiątą, mówiłem już panu.
 — Będę dziś wieczór u pana.
 — Tem lepiej.
 — Gdzież je panu zawieźć?
 — Ulica Macon, Nr. 24.
 — Czy zechcesz mi pan powiedzieć, pod jakiem nazwiskiem mam pana szukać, gdyż przypuszczam, iż nie nosisz swego, skoro mają cię za zmarłego.
 — Spytasz się pan o posłańca z ulicy Żelaznej, Salvatora.
 — Panie, wyrzekł uroczyście notarjusz, zapewniam cię, iż dziś o 9-ej wieczór będę u ciebie.
 — O! nie wątpię, odrzekł Salvator.
 — Lecz czy mogę spodziewać się, mój dobry panie Konradzie, iż po skrupulatnem wykonaniu pańskich rozkazów, nie będę potrzebował już niczego obawiać się od pana?
 — Moje postępowanie stosować się będzie do pańskiego, jak pan będziesz czynił, tak i ja... W obecnej chwili myślę