Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1597

to na pierwszą hipotekę. Czy masz jakie posiadłości nieobciążone długami?
 — W tej chwili przynajmniej nie mam ani cala ziemi.
 — A zatem, po co u djabła tu przychodzisz?
 — Powiedziałem to już panu przed chwilą.
 — Mój przyjacielu, rzeki pan Baratteau, przywołując na pomoc całą swą godność, skończmy ten żart, proszę cię; moi klienci są to ludzie przezorni i rozsądni i nie pożyczają pieniędzy pierwszemu lepszemu.
 — To też nie przyszedłem tu żądać pieniędzy pańskich klientów, odpowiedział Salvator, nie zdając się bynajmniej onieśmielonym tą wspaniałością, którą starał się roztoczyć przed nim notarjusz.
 — A więc może moich własnych? zapytał pan Baratteau.
 — Bezwątpienia.
 — Mój człowieku, jesteś szalony.
 — Dlaczego?
 — Gdyż niewolno jest notarjuszom robić interesów swemi własnemi pieniędzmi.
 — O, wiele rzeczy niewolno jest robić notarjuszom, a jednak, robią, powiedział Salvator.
 — Śmieszny jesteś naprawdę, dorzucił pan Baratteau, podnosząc się, aby iść do dzwonka.
 — Najpierw nie jestem śmieszny, powiedział Salvator, zastępując mu drogę, a powtóre ponieważ nie powiedziałem jeszcze wszystkiego, co miałem powiedzieć, bądź pan łaskaw zająć napowrót swoje miejsce i wysłuchać mnie do końca.
 Pan Baratteau spojrzał na posłańca pałającym wzrokiem; ale w wyrazie tego ostatniego, w jego postawie, fizjognomji i spojrzeniu był taki obraz, siły i prawa, takie nakoniec podobieństwo do lwa spoczywającego, że notarjusz mimowoli usiadł napowrót. Lecz gdy siadł, uśmiech wykrzywił mu usta, widocznie przysposobił cios, który przeciwnikowi trudno było odbić.
 — W istocie, ciągnął on dalej, nie powiedziałeś mi jeszcze, jakim sposobem przychodzisz od pana Loredana de Valgeneuse.
 — Pamięć myli pana zapewne, szanowny panie Baratteau, odrzekł Salvator, nie mówiłem wcale, że przychodzę od pana Loredana de Valgeneuse.
 — Tylko?