Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/150

jak kos; ale zdaje się ten powóz nie należał do ślubu, bo odjechał.
 — Ja nie widzę powozu, rzekł proboszcz zatrzymując się raz jeszcze i spoglądając przez ręce złożone.
 — O! bądź jegomość spokojny, nie zbłądzisz a wreszcie my jegomości odprowadzimy aż do drzwi.
 — Hej, Babolinie! ruszaj naprzód i powiedz panu Justynowi, ażeby się nie niecierpliwił, ksiądz na którego czeka, przybywa.
 Chłopiec, na którego zawołano imieniem Babolina, ten sam, któregośmy już widzieli tu dwa razy, puścił się w górę przedmieścia, wyśpiewując piosenki własnego pomysłu.
 Djalog, a nawet trylog szedł dalej.
 — Jegomość nigdy nie byłeś u państwa Corby, księże proboszczu?
 — Nie, moi dobrzy ludzie, ja nigdy jeszcze nie byłem w Paryżu.
 — Proszę! A zkądże to jegomość jesteś?
 — Z Bouillé.
 — Z Bouillé! A gdzież to leży? odezwał się jakiś głos.
 — W departamencie Niższej Sekwany, odpowiedział drugi głos basowy.
 — Istotnie w departamencie Niższej Sekwany, rzekł ksiądz Ducornet. Piękna to miejscowość, powszechnie ją zwą Wersalem Roueńskim.
 — O! teraz oni mieszkają bardzo porządnie, doprawdy!
 — A nadewszystko dobrze są zagospodarowani... Od trzech tygodni wciąż zwożą do nich coraz to nowe sprzęty.
 — A takie piękne, że sam Karol X-ty nie ma piękniejszych w Touileriach.
 — Więc ten zacny pan Justyn ma się widać dobrze?
 — O! wcale nie opływa jak pączek w maśle!
 — Jeżeli tak, to jakżeż on może to czynić?...
 — Niektórzy ludzie wydają wszystko co mają, a drudzy i to czego nie mają, odezwał się jakiś perukarz.
 — Ej, ej! będziesz ty może obgadywał biednego bakałarza dlatego, że się nie fryzuje i że sam się goli?
 — O! pięknie się też goli! przed trzema tygodniami brodę miał na cal zarosłą.
 — To i cóż! zawołał jakiś ulicznik, przyjaciel Babolina, broda jego do niego należy, więc wolno mu z nią robić,