Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1431

 — To dobrze, mówmy więc o twojej sztuce.
 — Nie, na Boga! mówmy o twojem westchnieniu. Nie podobna, ażebym ja był wesoły kiedyś ty smutny.
 — Mój drogi, za kilka dni to wszystko sprzedaję.
 — Jakto? Sprzedajesz?
 — Tak.
 — Sprzedajesz swoje sprzęty?
 — Gdyby to były moje, nie sprzedawałbym ich.
 — Wytłómacz się.
 — Wtedy byłyby mojemi, gdybym był za nie zapłacił.
 — Rozumiem.
 — Nie, nie rozumiesz.
 — Więc powiedz.
 — Kiedy mnie, doprawdy, wstyd wyjawiać przed przyjacielem wszystkie swoje słabości.
 — A! dajżeż pokój!
 — Otóż powiem ci, mój drogi, że o małom ojca poprostu nie doprowadził do upadku?
 — Ty?
 — Tak. Zacnego i czcigodnego ojca! Zatrzymałem się w samą porę, mój drogi; jeszcze miesiąc, a byłoby zapóźno.
 — Petrusie, drogi mój przyjacielu, mam ja w szufladce trzy bilety podpisane Garat, jeden to z podpisów nietylko najczytelniejszych, ale i najszacowniejszych, są one, rozumie się, do twego rozporządzenia.
 Petrus wzruszywszy ramionami, i ściskając rękę przyjaciela:
 — A twoja podróż? zapytał go.
 — Nasamprzód, mój kochany, podróżowałbym bardzo smutno, wiedząc, że ty nie wesoły, a przytem czekają na mnie próby, przedstawienie.
 — I jeszcze coś innego, rzekł Petrus z uśmiechem.
 — Cóż takiego? zapytał Jan Robert.
 — Czy już się skończyło na ulicy Lafitte?
 — A! coby się miało skończyć? To tak jakbym ja ci się zapytał: czy się skończyło na bulwarze Inwalidów?
 — Cicho, Janie!
 — Odrzucasz moje biedne trzy tysiące franków, bo nie wiesz, co z niemi zrobić?
 — Nie dlatego, mój drogi, chociaż masz słuszność co do jednego punktu, mianowicie, że byłaby to suma niedostateczna.