Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1288

jący się pomiędzy dobrem i złem uczuciem, dobre, rzecz rzadka! wzięło górę.
 — A jednak, rzekł, nie mogę dziecka zostawić w takim stanie.
 W tej chwili zastukano do drzwi.
 — Ktokolwiek jesteś, możesz wejść, ozwał się pan z Montrouge.
 Drzwi się otworzyły, nawet dosyć gwałtownie, i wszedł Ludowik.
 — A! brawo! zawołał pan z Montrouge: przychodzisz pan w porę, mój młody eskulapie, i jeżeli lekarz odpowiedział na wezwanie, to już chyba w tej chwili.
 — Pan Jackal! zawołał Ludowik osłupiały.
 — Do usług twych, kochany panie Ludowiku, odrzekł naczelnik policji częstując go tabaką.
 Ale Ludowik odepchnął rękę pana Jackala, i przystępując do łóżka:
 — Panie, zapytał, tak jak gdyby miał prawo zadawać pytania, co pan zrobiłeś temu dziecku?
 — Ja, panie? odpowiedział pan Jackal słodziutko. Nic; lecz widać, ona ulega spazmom.
 — Zapewne, ale nie bez przyczyny.
 I umoczywszy chustkę w garnczku z wodą, Ludowik począł naciskać nią na skronie dziewczynki.
 — Co pan jej zrobiłeś, co pan jej zrobiłeś?
 — Com zrobił? Nic... Com powiedział? Bardzo mało, odrzekł lakonicznie pan Jackal.
 — Ale przecież...
 — Wiesz mój kochany panie Ludowiku, że wszyscy żebracy, czarownicy, cyganie, kuglarze, kabalarze, należą do mojej juryzdykcji.
 — Cóż ztąd?
 — Owóż, Brocanta wyprowadzając się razem z psami i wroną, zapomniała zawiadomić mnie gdzie podobało się jej obrać nowe mieszkanie, musiałem przeto wysłać za jej śladem. Wykryto, że mieszka na ulicy Ulm, i zdano mi raport... Ponieważ wiem, że interesuje się nią pan Salvator, którego ja kocham z całej duszy, zamiast zabrać i zaprowadzić do cekhauzu, jak miałem prawo, a nawet obowiązek, sam przyszedłem do niej; ale zdaje się, że ona przed chwilą wyszła oknem razem z psami i wroną, tak, że zastałem dom pusty i drzwi otwarte. Wziąłem się do