Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/126

wyrzekli się jej od chwili, gdy przestali płacić pensję, do jakiej zobowiązali się pani Boivin.
 Uwaga ta, uczyniona półgłosem przez usta lękliwe, zdała się wszakże Justynowi wyborną.
 — Ależ tak! wykrzyknął. Cesia ma słuszność.
 — Oczywiście, że ma słuszność, potwierdził pan Miller.
 — Może i ma słuszność w samej rzeczy, rzekła pani Corby, ja też myślę przełożyć wam drogę pośrednią, która zdaje mi się, zadowoli wszystkich.
 — Powiedz, matko, zawołał Justyn, wiemy wszyscy, że jesteś mądrością, która zstąpiła na ziemię.
 — Prawo pozwala iść zamąż w piętnaście lat i miesięcy pięć; jeżeli pobierzecie się zaraz, będzie to wyglądało, jak gdybyście czekali tylko na kres oznaczony prawem i korzystali z jego mocy z pospiechem, którego pobudka mogłaby być, w danym razie, źle wytłomaczona.
 — To prawda, Justynie, szepnął nauczyciel.
 Justyn westchnął. Nie miał, w samej rzeczy, nic do odpowiedzenia.
 — Za pięć miesięcy, piątego lutego w roku przyszłym, Mina mieć będzie szesnaście lat, jest to prawie już wiek rozumu dla kobiety. Ważną rzeczą jest, mój synu, ażeby wiedziano, iż Mina sama się oddała; żeniąc się z nią dziś, mógłbyś być posądzonym, żeś ją wziął gwałtem.
 — A więc? odezwał się Justyn cały drżący z radości.
 — A więc, ponieważ proboszcz z Bouille, przedstawia w tej chwili opiekuna Miny, postarasz się z góry o pozwolenie tego zacnego kapłana i dnia szóstego lutego w roku przyszłym, Mina będzie twą żoną.
 — O, moja matko! moja dobra matko! zawołał Justyn klękając u nóg jej, przyciskając ją do serca i okrywając twarz pocałunkami.
 — A tymczasem? zapytała Celestyna.
 — Tak, rzekł nauczyciel, tymczasem gadaniny, plotki i oszczerstwa pójdą swoim trybem!
 — To też należałoby pomyśleć, ażeby Minę umieścić gdzieś na te siedm miesięcy.
 — Gdzie, moja matko! gdzie mamy umieścić to biedne dziecko?
 — Na jakiejkolwiek pensji, gdziebądź, byle tu nie pozostawała.