Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1223

 — Róża, nieprawdaż? rzekł Salvator do psa; Róża?
 Brezyl zawył z wściekłością.
 — To tu, rzekł Salvator, usiłowano zabić Różę?
 — Kto to jest Róża? zapytał generał.
 — Jedno ze zniknionych dzieci, które jakoby pan Sarranti usiłował zabić.
 — Usiłował? powtórzył generał, więc pan pewny jesteś, że zabójstwo nie zostało dokonane?
 — Nie, na szczęście.
 — A dziewczynka?
 — Powiedziałem ci, generale, że dziewczynka żyje.
 — Znasz ją pan?
 — Znam.
 — Dlaczegóżby jej nie wypytać?
 — Bo nie chce odpowiadać.
 — Cóż robić tedy?
 — Pytać Brezyla! wszak on odpowiada, jak pan widzisz.
 — Więc idźmy dalej.
 — Naturalnie! odrzekł Salvator.
 Powrócono do Brezyla, który drapał i gryzł ziemię z wściekłością.
 Salvator z zamyśleniem spoglądał na psa.
 — Tu ktoś musi być pochowany, rzekł generał.
 Salvator potrząsnął głową.
 — Nie, odpowiedział.
 — Dla czego?
 — Bo mówiłem panu, że dziewczynka żyje.
 — Ależ chłopczyk?
 — Nie tu pochowany.
 — A wiesz pan gdzie?
 — Wiem.
 — Więc chłopczyk umarł?
 — Umarł.
 — Zamordowany?
 — Utopiony.
 — A dziewczynka?
 — Dziewczynka miała być zarżnięta nożem.
 — Gdzie?
 — Tu.
 — A kto przeszkodził temu morderstwu?
 — Brezyl.
 — Brezyl?