Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1210

IV.

Wieczór posłańca miejskiego.

 O godzinie oznaczonej, wieczorem, powóz podróżny zatrzymał się o pięćdziesiąt kroków od rogatki Coulebarbe. Pocztyljon przyjechał wyciągniętym galopem dziesięć minut przed terminem, i zdziwił się niesłychanie, nie zastawaszy nikogo. Po niejakim czasie ujrzał dwóch młodzieńców idących szybko.
 Salvator i Justyn poprzedzani przez Rolanda, zbliżyli się do powozu. Salvator otworzył drzwiczki i powiedział Justynowi.
 — Siadaj!
 Usłyszawszy ten wyraz, pocztyljon obrócił się a poznawszy tego co mówił, zaczerwienił się z radości. U niósł kapelusza i powitał Salvatora z uszanowaniem.
 — Dobry wieczór, przyjacielu! rzekł Salvator podając swoją arystokratyczną rękę pocztyljonowi; jak się miewa twój stary zacny ojciec?
 — Wyśmienicie, panie Salvatorze! odrzekł pocztyljon; gdyby był wiedział, że to pan udaje się w podróż, byłby, pomimo siedmdziesięciu lat, sam pana powiózł.
 — Bardzo dobrze; odwiedzę go w tych dniach. Czy zawsze mieszka w Bastylji?
 — A któż ma więcej niż on, prawa do tego?
 — Masz rację, rzekł Salvator, należy się zwycięzcy miejsce, które zdobył. Potem usiadł w powozie obok Justyna. Wsiądziesz Roland? zapytał psa swego.
 Roland pokręcił głową.
 — Nie? wolisz biedź?... Idź zatem Roland, idź!
 — Gdzie mam jechać panie Salvatorze? zapytał pocztyljon.
 — Drogą Fontainebleau... Sza! nie znasz mnie...
 — Bez urazy, panie Salvatorze, chociaż to tajemnica, mógłbyś jednak powiedzieć przyjacielowi gdzie jedziesz?
 — Tobie mogę, dobry chłopcze... Jadę do Cour-de-France.
 — Tam się pan zatrzyma?
 — Całą noc.
 — Dobrze, nie będziesz pan szpiegowany, zaręczam!
 — Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Nic: to już mój sekret, panie Salvatorze; spuść się pan na mnie! Czy trzeba popędzać konie?