Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1205

Następnie zwracając się surowo do dziewczyny: Kocha cię, powinna kochać czyż nie jesteś ojcem jej dziecka?
 Fifina opuściła głowę z pokorą i głosem nagle zmienionym rzekła:
 — Z pewnością kocham go; choć mnie tak bije...
 Jan Byk poczuł nagle przypływ czułości.
 — Prawda Fifino, masz rację, jestem bydlę nieokrzesane... Lecz dla czego mówisz mi o nim? A wreszcie co to znaczy dla kobiety parę kułaków mniej lub więcej?
 — No! rzekł Salvator, pogódźcie się i mówmy o czem innem.
 — Dobrze, odezwała się Fifina, przez ten czas zejdę na dół i mleka przyniosę.
 — Wypijesz z nami kawę, panie Salvatorze?
 — Dziękuję, już piłem, odparł Salvator.
 Panna Fifina uczyniła grymas, mający oznaczać „szkoda“ poczem pobiegła na dół śpiewając.
 — Wyborna dziewczyna, odezwał się Jan Byk, patrząc za nią z miłością.
 — Teraz porozumiejmy się, Barthelemy Belong, zaczął Salvator.
 — Wiesz pan, że należę do ciebie duszą i ciałem! odrzekł cieśla.
 — Wiem o tem, zacny przyjacielu. Otóż potrzebuję cię dziś wieczorem.
 — Dziś, jutro i zawsze na pańskie rozkazy, panie Salvatorze...
 — Lecz to, czego wymagam, może cię na parę dni a nawet na tydzień zatrzymać po za Paryżem.
 — Nic nie szkodzi, zrobię dziś wszystko, co miałem zrobić jutro i pójdę za panem, choćby przyszło w ogień się rzucić.
 — Dziękuję, Barthelemy i przyjmuję.
 — Co trzeba zrobić.
 — Udasz się dziś wieczór do Chatillon.
 — O której godzinie?
 — O dziewiątej.
 — Będę, panie Salvatorze.
 — Będziesz czekał na mnie, lecz nie wolno ci pić ani kropli.
 — Przysięgam, że nie skosztuję nawet.
 — Przyprowadzisz z sobą Toussaint-Louvertura.