Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1203

onegdaj; pożyczyłem mu walizki podróżnej i zostawił w niej swój paszport w kieszonce.
 — Doskonale.
 — Masz zatem co chciałeś, pożegnaj Justyna odemnie i życz mu szczęśliwej podróży.
 Młodzi ludzie ścisnęli się za ręce i rozstali.
 Salvator wyszedł od Petrusa udał się w okolice rogatki d’Enfer i poszukał dom znanego kołodzieja.
 Zastał go przed drzwiami i trącił z lekka w ramię. Kołodziej odwrócił się, poznał młodego człowieka i powitał ukłonem przyjaznym.
 — Mam z tobą do pomówienia, rzekł Salvator.
 — Do usług twoich panie Salvatorze. Czy będziesz łaskaw wejść do mnie?
 Przeszli przez sklep na podwórze, prosto pod wystawę gdzie stał powóz podróżny. Salvator wskazał na niego i rzekł:
 — Otóż tego szukałem.
 — Doskonały powóz panie Salvatorze, tanio sprzedam.
 — A czy mocny.
 — Możesz pan świat cały objechać i powróci bez wypadku, panie Salvatorze, a potem jeszcze odkupię go od pana.
 Niesłuchając pochwał oddawanych powozowi, Salvator ujął go za dyszel, wyciągnął na środek podwórza i obejrzawszy okiem znawcy, znalazł prawie odpowiednim i kupił zaraz za sześćset franków.
 Potem poszedł na ulicę Bourbe i zatrzymał się u progu drzwi domu, naprzeciw szpitala miejskiego.
 Mieszkał tam Jan Byk, cieśla, i panna Fifina, jego kochanka i pani w całem znaczeniu tego wyrazu.
 Nie potrzeba było pytać odźwiernego czy cieśla jest u siebie, gdyż zaledwie Salvator wszedł na schody, gdy usłyszał głos wskazujący, że Toussaint ochrzciwszy cieślę imieniem Jana Byka, nie zminął się z prawdą.
 Ostre wykrzykniki panny Fifiny tworzyły duet z pomrukiwaniem Jana.
 Wszedłszy na czwarte piętro, Salvator zastał drzwi mieszkania szanownej pary otwarte; była to zwykła ostrożność panny Fifiny, aby sobie odwrót zapewnić.
 Jan Byk i Fifina stali naprzeciw siebie; ona blada jak