Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1097

dobroczynnym tworem natury; niech zatem uważa cię tak? jak uważa słońce, księżyc i kwiaty.
 — Ależ, panie, jeżeli mówisz serjo...
 — Tak, słyszę, że oddychasz pani swobodniej.
 — Panie...
 — Stanęło więc na tem, czy chce, czy nie chce, pan Jan Robert zostaje w liczbie naszych przyjaciół, a gdyby się dziwiono jego częstszym odwiedzinom, powiesz pani, co jest prawdą, że to nie pani, ani on życzył sobie tego, lecz, że ja, który oddaję całą sprawiedliwość talentowi, delikatności i skromności pana Jana Roberta.
 — Osobliwy z pana człowiek, zawołała pani de Marande, kto mi wytłómaczy szczególniejsze pana przywiązanie do mnie.
 — Czyż ono pani w czem przeszkadza? spytał pan de Marande, z uśmiechem trochę melancholijnym.
 — O! nie, dzięki Bogu, tylko obawiam się, że...
 — A zatem, czegóż się pani obawia?
 — Ażeby którego pięknego poranku... Ale nie powinnam ci mówić tego, co mi przez myśl przechodzi, czyli raczej przez serce.
 — Powiedz pani, jeśli to, co masz powiedzieć, można powiedzieć przyjacielowi.
 — Nie, to wyglądałoby prawie na oświadczenie.
 Pan de Marande spojrzał na żonę badawczo.
 — Ale nakoniec, powiedziała ona, czyż nigdy nie przyszła panu przez głowę pewna myśl?
 Pan de Marande ciągle patrzał na żonę.
 — Cóż takiego? odezwał się po chwili milczenia.
 — Że jakkolwiek byłoby to śmieszne, żona mogłaby się zakochać w swym mężu.
 Jakiś cień przesunął się szybko na twarzy pana de Marande, przymknął oczy, i możnaby powiedzieć, że fizjognomia jego się zachmurzyła. Poczem wstrząsnąwszy głową i jakby budząc się ze snu:
 — Tak, powiedział, jakkolwiek byłoby to śmieszne, mogłoby to nastąpić. Proś pani Boga, aby podobny fenomen nie zdarzył się między nami! I ściągając brwi, dodał cichszym już głosem: Byłoby to za wielkiem nieszczęściem, dla pani, a szczególniej też dla mnie!
 Poczem podniósł się z miejsca i przeszedł kilka razy