Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/163

wzruszony widokiem tej dziewicy, tyle spokojnej i na wszystko przygotowanej.
 — Heloiza Tison, obywatelu.
 — Ile masz lat?
 — Dziewiętnaście.
 — Gdzie mieszkasz?
 — Przy ulicy Nonandieres nr. 24.
 — Czyś to ty sprzedała dziś rano bukiet goździków urzędnikowi i Lindey, którego widzisz na tej ławce.
 Heloiza obróciła się ku Maurycemu i spojrzawszy nań, rzekła:
 — Tak jest, obywatelu, to ja.
 Stara Tison okiem trwogą nabrzękłem patrzyła na córkę.
 — Czy wiesz, że w każdym z tych goździków znajdował się list do wdowy Kapet?
 — Wiem!... — odpowiedział krótko oskarżona.
 Pd sali przebiegło poduszenie zgrozy i podziwienia.
 — Dlaczegożeś podała te goździki obywatelowi Maurycemu?
 — Bom widziała na nim urzędnikowską szarfę i domyśliłam się, iże idzie do Temple.
 — Jacy, są twoi wspólnicy?
 — Nie mam żadnych.
 — Jakto? a więc sama tylko uknułaś ten spisek?...
 — Jeżeli to jest spisek, uknułam go sama.
 — Czy obywatel Maurycy wiedział co o miau?... Czy Wiedział, że w tych kwiatkach były kartedzki?
 — Tak.
 — Obywatel Maurycy jest urzędnikiem, obywatel Maurycy mógł widywać królowę sam na sam każdej chwili, w dzień i w nocy. Gdyby miał jej coś do powiedzenia, nie potrzebowałby pisać, bo mógł mówić.
 — I nie znałaś obywatela Maurycego?...
 — Widywałam go niekiedy w Temple, wówczas jeszcze, gdym mieszkała przy biednej matce mojej, alem go znała tylko z widzenia.
 — A widzisz, nędzniku! zawołał Lorin, grożąc pięścią Simonowi, Wtóry zwiesiwszy głowę, pognębiony nową postacią rzeczy, próbował czyli mu się nie uda umknąć. Widzisz coś narobił?