Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/103

z Brissotinami! Precz z Rolandystami! Precz z panią Veto!
 — Dobrze, dobrze, powiedział Tison, zacierając ręce; otworzę zaraz pani Veto, niech się nacieszy miłością swego ludu.
 I zbliżył się do drzwi wieży.
 — Hej! Tison! krzyknął jakiś głos donośny.
 — Co generale?... odpowiedział ceklarz krótko.
 — Dziś, rzekł Santerre, uwięzione nie wyjdą ani na krok z pokoju.
 Rozkaz był nieodwołalny.
 — A i owszem, odpowiedział Tison, mniej będę miał kłopotu.
 Dixmer i Morand spojrzeli smutnie po sobie, a potem oczekując nim wybije godzina bezpożytecznej teraz warty, zaczęli się obojętnie przechadzać pomiędzy chatką a murem przyległym od ulicy Porte-Foin. Tam Morand zaczął geometrycznemi stopy mierzyć odległość.
 — Jakże? spytał Dixmer.
 — Sześćdziesiąt lub sześćdziesiąt jedna stopa, odpowiedział Morand.
 — Ile dni potrzeba będzie?
 Morand laseczką, którą trzymał w ręku, nakreślił na piasku kilka linij geometrycznych i zmazał je natychmiast.
 — Przynajmniej siedem dni trzeba będzie, odpowiedział.
 — Za tydzień Maurycy będzie na służbie, szepnął Dixmer, musimy więc przez ten czas koniecznie się z nim pogodzić.
 Wybiło pół do dwunastej, Morand westchnął, wziął karabin na ramię i poszedł za kapralem zmienić placówkę, przechadzającą się na płaszczyźnie wieży.