Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/70

chnikiem, na mnie ciąży cała odpowiedzialność tego zaszczytu, tak, że czuwać muszę nad wami pomimo was.
 — W każdym razie, panie margrabio, pilno i mnie podstąpić pod ten mur, zarówno jak wam widzieć mnie przy nim; nie będę więc dłużej czekał.
 Gaston przywiązał konia do drzewa; dzięki desce rzuconej na rzeczkę w kształcie kładki otworzył kratę, a przez pewien czas czepiając się palisad, aby się odsunąć od miejsca, gdzie nurt rzeczki nie dopuszczał zamarznięcia wody w stawie, postawił potem nogę na lodzie, który zrazu zaskrzypiał głucho i przeciągle.
 — W imię nieba! — zawołał Montlouis, tłumiąc głos. — Gastonie, bądź uważnym!
 — Niech się dzieje wola Boga! Patrzcie, panie margrabio!
 — Gastonie — rzekł Pontcalec — wierzę ci, wierzę.
 — I to też podwaja mą śmiałość — rzekł kawaler.
 — A teraz, Gastonie, jeszcze jedno słowo: kiedy odjeżdżasz?
 — Jutro o tej godzinie, margrabio, według wszelkiego prawdopodobieństwa zrobię już ze dwanaście mil na drodze do Paryża.
 — To wróć-że tu, abyśmy cię uściskali i pożegnali. Wracaj, Gastonie.