Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/375

 — Nie! upewniam słowem honoru.
 — Ty, Talhouet?
 — I ja nie.
 — A ty, Couedic?
 — Nie.
 — Więc nie ma przeciwko nam żadnych dowodów. Nikt nas nie zdradził, nikt nam nie jest niechętnym.
 — Ale tymczasem sądzą naszą sprawę — zauważył Montlouis.
 — Na jakiej zasadzie? zapytał Pontcalec.
 — Na zasadzie tajemnych poszlak — odparł, uśmiechając się, Talhouet.
 — Narażą się tylko na śmieszność — mówił Pontcalec — i którejkolwiek nocy będą zmuszeni dopomódz nam do ucieczki, żeby uniknąć wstydu uwolnienia nas urzędownie.
 — Nie zdaje mi się — powiedział Montlouis, który od samego początku widział tę sprawę w mniej wesołych barwach, może dlatego, że miał najwięcej do stracenia, mając żonę i dwoje dzieci. — Dubois jest spragniony, napije się naszej krwi.
 — Ale jest oprócz niego i parlament bretański — zrobił uwagę Couedic.
 — Poto, żeby nam kazał pościnać głowy — odparł Montlouis.
 Ale na to wszystko jeden ze spiskowców uśmiechał się tylko. Był to Pontcalec.
 — Panowie! — powtarzał. — Panowie! uspokójcie się. Jeżeli Dubois ma pragnienie,