Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/272

 — O czem? — zapytał Malerieux.
 — O czemże może marzyć dwudziestopięcioletni chłopiec? O kochance, naturalnie.
 — Nieprawdaż, panie de Chanlay zapytał Richelieu — że lepiej mieć głowę oddzieloną od ciała, niż ciało oddzielone od duszy?
 — Brawo! brawo! — zawołał Malerieux. Zrobię z tego śliczny czterowiersz.
 — Cóż tam słychać na dworze? — przerwał Laval. — Jak się miewa król?
 — Panowie! panowie! — zawołał gubeinator — dajmy pokój polityce! Mówmy o sztukach pięknych, poezyi, nawet o Bastylii.
 — Co zrobiłeś z margrabią Pompadour, panie gubernatorze?
 — Z wielkim moim żalem musiałem go zamknąć w kazamatach.
 — W kazamatach? A cóż on takiego zrobił?
 — Wybił strażnika.
 — Odkądże to szlachcicowi nie wolno bić służby? — zapytał Richelieu.
 — Strażnicy służą u króla — odrzekł, gubernator.
 — A raczej u Regenta — poprawił Richelieu.
 — Czy można nalać panu kieliszek Chambertina? — zagadał gubernator, zwracając się do Lavala.
 — Jak najchętniej, jeżeli pan zechcesz wypić ze mną zdrowie króla.
 — I owszem, jeżeli zkolei wypijesz pan zdrowie Regenta.