Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/227

na niego badawczo, usiłując odgadnąć, co się dzieje w duszy tego drugiego Mefistofelesa.
 — Na koniec jesteś oswobodzony, Mości książę — przemówił pierwszy Dubois.
 — Tak, tylko nie podoba mi się sposób użyty do tego. Nie lubię odgrywać ról w twoich komedyach.
 — Być może, ale sądzę, że nieźle-by było, gdybyś mi czasami dał jaką rólkę w swoich przedstawieniach.
 — Cóż to znaczy? Co nowego wytropiłeś?
 — Odkryłem, że jesteś biegły w sztuce udawania, Mości książę.
 — Nie rozumiem ciebie.
 — A zatem odkryłem córkę, Mości książę.
 — Jaką?
 — Ah! prawda... Mamy tak dużo córek... Najpierw ksienię w Chelles, potem panią de Berri, następnie pannę de Valois, nie mówiąc o innych, zamałych jeszcze, żeby je wspominać. Ale ja mam na myśli ten śliczny kwiatek z Bretonii, tę niewinną istotę, którą należało usunąć od zatrutego oddechu obmierzłego Dubois, zdolnego samem spojrzeniem skazić jej niewinność. I zamiast niego wybrałeś tego godnego, cnotliwego, dobrego Noce, który pożyczył ci swego domu.
 — O! o! — zawołał Regent — dowiedziałeś się i o tem?
 — A co to za dom! Równie niewinny i cnotliwy, jak jego właściciel. To też, usuwawając młode dziewczę od zepsucia światowe-