Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/147

 — Więc cóż widziałeś?
 — Śliczną, młodziuchną Bretonkę: szesnaście do siedemnastu lat, ładną jak sam Amor, jadącą prosto od Augustynek w Clisson w towarzystwie starej mniszki, którą, jako zbyteczną, wysłano natychmiast z powrotem do klasztoru.
 — Dubois! często przychodzi mi na myśl, że ty jesteś dyabeł i że przybrałeś ludzką postać, ażeby mnie zgnębić!
 — Żeby cię zbawić raczej, Mości książę!
 — Zbawić mnie... nie przypuszczałem tego!
 — I cóż, Mości książę — mówił Dubois z szatańskim uśmiechem — zadowolony jesteś z małej?
 — Zachwycony nawet! jest prześliczna...
 — Sprowadziłeś ją też z daleka, Mości książę. Byłbyś pokrzywdzonym, gdyby się trud nie opłacił.
 Regent zmarszczył brwi — ale po zastanowieniu, zrozumiał, że Dubois wie tylko część prawdy, ale nie całą, i uśmiechnął się.
 — Stanowczo, Dubois, jesteś wielkim człowiekiem! — powiedział.
 — Ty jeden, Mości książę, nie wiedziałeś o tem dotąd. A jednak okazujesz mi niełaskę,.
 — W czem?
 — Kryjesz się przedemną z miłostkami.
 — Nie gniewaj się, Dubois
 — Miałbym jednak prawo!
 — Dlaczego?