Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/106

 — Nie pani, zabroniono mi tego.
 — Kto zabronił?
 — Osoba, która przyjdzie do pani.
 — Więc jest pani zmuszoną do bezwzględnego posłuszeństwa względem tej osoby?
 — Więcej, niż do posłuszeństwa, bo do najgłębszego uszanowania.
 — Więc to ktoś tak bardzo znakomity?
 — Jest to jeden z najznakomitszych panów we Francyi.
 — I ten wielki pan jest moim krewnym?
 — Bardzo blizkim nawet.
 — Na miłość boską, pani Desroches, nie pozostawiaj mnie w takiej niepewności!
 — Miałam już zaszczyt powiedzieć pani, że są pytania, na które zabroniono mi stanowczo odpowiadać.
 Pani Desroches zwróciła się ku drzwiom.
 — Odchodzisz już pani? — zawołała Helena.
 — Pani rozbierać się będzie.
 — Ależ...
 Pani Desroches złożyła głęboki ukłon pełen uszanowania, wyszła tyłem i zamknęła drzwi za sobą.
 Przez ten czas, gdy się to działo, w pawilonie hotelu pod Królewskim Tygrysem, winnym pokoju tegoż samego hotelu, człowiek jakiś siedział przed ogniem, płonącym na kominku; otrząsał buty ze śniegu i rozwiązywał sznurki od wielkiej teki.